Spreekrecht!
Recht van spreken.
Edelachtbaren, Mijn naam is Barbara, vrouw van Deniz en moeder van zijn kinderen.
Ik wil u en jou wat vertellen over Deniz, ik zou graag willen dat je mij aankijkt tijdens mijn verhaal.
Ik vertel dit namelijk voornamelijk aan jou, omdat ik wil dat jij begrijpt wat jij mij, mijn kinderen en familie, zijn vrienden en iedereen die Deniz liefhad, hebt aangedaan.
Vandaag sta ik hier en mag ik gebruik maken van mijn ‘spreekrecht’.
Een vreemd woord want hij die hier zou moeten spreken is dat recht ontnomen daarom zal ik het voor hem doen.
Tot op de laatste minuut heb ik mijn spreekrecht aangepast omdat ik voor mijn gevoel wel dagen nodig heb om mijn diepe gevoelens van verlies en verdriet te omschrijven. Toch ga ik het proberen al is het maar bij benadering.
Ieder mens heeft tenminste één recht, en dat is het recht om te leven, en niemand…., maar dan ook niemand heeft het recht ons dat recht te ontnemen, op welke wijze dan ook. Doe je dat wel, dan moet je ook zo groot zijn daar de consequenties van te aanvaarden, maar jij verschuilt je, tot op de dag van vandaag, achter leugens en/of zwijgrecht
Jij…., ik kan je naam na 17 februari 2018 niet meer over mijn lippen krijgen, was onze vriend.
Nadat ik Deniz leerde kennen hebben wij bij jou in huis gewoond tot we zelf een huisje kregen.
Jaren kwam je bij ons over de vloer, met de kerst, oud en nieuw, verjaardagen, op kraamvisite bij de geboorte van onze kinderen.
We gingen samen met onze gezinnen weekendjes weg of pretparken bezoeken.
Je kwam vaak langs voor een bakje koffie of schoof bij ons aan om een hapje mee te eten en wij hebben lief en leed gedeeld.
Wij zagen toen de vriendelijke kant van hem die Deniz zag als een vriend
Jaren waren we goede vrienden en vertrouwden we je blindelings.
Vol van verbijstering is dan het moment dat ik er achter kwam dat je een man bent met twee gezichten. ‘Onbegrijpelijk’
Een wolf in schaapskleren!!
Je hebt ons jouw andere kant laten zien, een duistere kant die ieders verstand te boven gaat.
Vanaf het eerste moment dat Deniz vermist werd heb je ons om de tuin geleid.
Je kwam bij mij thuis zogenaamd om te helpen zoeken, sprak mij en mijn kinderen bemoedigend toe dat alles wel goed zou komen en Deniz wel weer terug zou komen.
De rillingen lopen nu nog over mijn rug als ik daar weer aan denk.
“Met een stalen gezicht en zonder enige emotie sprak je” terwijl je wist dat Deniz er niet meer was en ook nooit meer terug zou komen.
Jij had hem immers al in stukken gezaagd en onder jouw woning verstopt.
Toch bleef je terugkomen om samen met ons de zoektocht voort te zetten die we vanaf dag één dat Deniz vermist werd waren gestart. Als in een schaakspel, iedere zet was doordacht en ik was de pion waar jij mee speelde. Zo wist je immers stiekem op de hoogte te blijven van de voortgang van onze zoektocht.
Zo had je ook alle tijd om sporen uit te wissen.
10 dagen leefde we in een roes, waar was hij, waar kon hij zijn?
17 februari 2018 kwam onze grootste nachtmerrie uit! ‘s Nachts kwam de politie bij ons, er was nieuws.
Deniz was gevonden dood en in stukken begraven onder jouw huis door jouw handen.
Alles heb je gedaan omdat te verbergen, de muren gesaust, de badkamer uitgesopt, de bank naar de stort, telefoons weggegooid, alles goed doordacht en te veel om op te noemen.
Je hebt ons het recht op een waardig afscheid ontnomen.
Onze kinderen zullen hun leven lang het beeld van hun verminkte vader op hun netvlies mee dragen.
Mensonwaardig.
Je hebt mij niet alleen Deniz afgenomen maar ook, mijn kinderen hun vader, mijn schoonouders hun kind, zijn broer zijn broer, zijn zus haar broer. Familie hun neef etc. etc.
Zijn dochters en zoon hebben hem nodig, ‘ik’ heb hem nodig, wij hebben hem nodig.
Besef je wel wat je hebt gedaan?
Hoeveel mensen je hebt beschadigd?
Je hebt ook jouw eigen kinderen besmeurd en getekend voor hun leven.
Zij zijn nu voor de rest van hun leven de zoon van een man die zijn beste vriend liet verdwijnen. En als zij er achter komen dat hun vader hun liet spelen tussen 7 en 17 februari 2018 in het huis waar deze gruweldaad zich afspeelde en waar jij jouw vriend onder de vloer begraven had zal hij je daar niet dankbaar voor zijn.
Ondanks jouw daad zal jij altijd jouw kinderen mogen zien en jouw vriendinnen mogen ontvangen in de gevangenis en gebruik mogen maken van alle privileges.
Dat vind ik het allerergste.
Deniz krijgt geen tweede kans, hij zal zijn kinderen nooit zien opgroeien, geen diploma-uitreiking bijwonen, er niet zijn als zijn kinderen gaan trouwen of samen opa en oma worden en voor onze kleinkinderen zorgen.
Dat waren onze dromen.
We hadden het heel goed en fijn, waren gelukkig, deden veel samen. We wilde graag trouwen en misschien nog een kind erbij maar ook die droom is ons afgenomen.
Hij was niet alleen mijn man, maar ook mijn maatje en mijn beste vriend, hij was mijn leven, mijn alles… !
Ik mis Deniz zo….!
Hij was zachtaardig, zorgzaam, lief, en had veel humor. Zijn eerlijkheid, lef, doorzettingsvermogen, ik mis hem elke minuut van de dag.
Niks, nooit meer.
Geen telefoontje, geen knuffel, geen flauwe grapjes, nooit meer kibbelen, gewoon geen 2e kans.
Al onze dromen zijn ons ontnomen door ‘jou’
Ons leven is een hel geworden, we noemen het leven, maar het is overleven in de slechtste zin van het woord.
Het leven is niet meer vanzelf, elke dag moet ik mijn uiterste best doen om hem door te komen. Mijn complete functioneren ligt aan stukken.
We ademen, eten en drinken kunnen niet slapen, niet meer werken, mijn systeem ligt plat, omdat deze horrorfilm steeds maar weer opnieuw begint en opnieuw en opnieuw….!!
De zittingen, het onderzoek lijken zo zakelijk, dag in dag uit zijn we ermee bezig.
De werkelijkheid is dat het gaat om ons leven, de pijn, het verdriet, de angst en het verlies zijn gewoon ondragelijk. Door middel van therapie leren we stapje voor stapje weer ons leven op te pakken.
Voor mijn gevoel is geen straf hoog genoeg.
Wie bepaalt welke straf gelijk staat aan het nemen van iemands leven?
In dit geval Deniz zijn leven.
Jij verdient levenslange eenzame opsluiting in het stikdonker te krijgen. Net zoals hoe jij Deniz hebt achtergelaten.
Maar wat krijgen we in Nederland? Keurige cel als een hotelkamer met eigen toilet en t.v. cadeau. Dag invulling die kan bestaan uit sporten, studie, telefoneren, familiebezoek, bij goed gedrag kan hij eerder vrijkomen en via een re-integratietraject weer een 2e kans in de maatschappij krijgen.
Ik kan je voor van alles en nog wat uitmaken, maar daarmee krijg ik mijn Deniz niet terug. De woorden haat en heimwee kende ik, maar de gevoelens die daarbij horen niet, die zijn mij pas duidelijk geworden op 17 februari.
Het moge dan ook duidelijk zijn dat ik je tot in elke vezel van mijn lichaam intens haat, zoals ik met elke vezel in mijn lichaam intens heimwee heb naar Deniz.
Hoe zuur is dan onze rechtspraak.
Deniz krijgt geen 2e kans, deze psychopaat heeft hem alle rechten ontnomen.
Wij krijgen ook geen 2e kans, wij zullen ermee moeten leren leven.
Mensen het gaat hier om moord of doodslag en het op de meest gruwelijke manier wegwerken van een lichaam.
Het gaat niet om een autodiefstal of een inbraak.
Deniz was een mens met een goed hart die altijd voor je klaar stond.
Hier heb ik jou jammer genoeg niet over gehoord.
Maar wij, zijn familie en al zijn vrienden, weten dat dat wel zo was!
Tot slot, Geachte voorzitter, geachte rechtbank, geachte officier van justitie, vraag ik u, deze brute, gewetenloze moordenaar, de maximale straf op te leggen die ons rechtssysteem kent.
Wij hebben tenslotte ook levenslang.